Szabla bojowa

Szabla wz. 21 była najpopularniejszą szablą w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych nr 280 z 12 kwietnia 1921 r. szable wz. 1921/22 zostały wprowadzone w Wojsku Polskim jako regulaminowa broń dla wszystkich rodzajów sił zbrojnych. Początkowo zatwierdzono dla nich wzór głowni, która była szlifowana w jedną bruzdę przygrzbietową, jednak w rozkazie nr 79 z 31 stycznia 1922 r. w szablach oficerskich dopuszczono głownię z trzema wąskimi bruzdami. Oprócz szabli oficerskiej były też szable podoficerskie wz. 1921/22 i żołnierskie wz. 1921. Zachowały one kształt szabli oficerskiej, różniły się zaś materiałami z jakich były wykonane. Większość szabel prywatnych była zamawiana w Fabryce Broni Siecznej Gabriela Borowskiego, miały one charakterystyczny trawiony kartusz, wewnątrz którego była sylwetka orła - godło państwowe oraz napisy. Najbardziej popularne to "Honor i Ojczyzna", sporadycznie "Za honor i ojczyznę" czy "Nie rzucim ziemi skąd nasz ród". Innymi producentami szabel byli: Alfons Mann z Warszawy (Fabryka i Skład Narzędzi Chirurgicznych i Wyrobów Stalowych Ostrych Alfonsa Manna), Fabryka Wyrobów Metalowych Konrada Jarnuszkiewicza w Warszawie, krakowski "CENZOR" czy lwowska "ARMA". Prezentowana szabla należała do żołnierza 10 PSK, rodem z Łańcuta st. wachm. Konstantego Bieniasza, uczestnika wszystkich kampanii Pułku.

Joanna Kluz