Łódź rybacka

Podstawowym sprzętem rybaków śródlądowych i morskich były drewniane łodzie zróżnicowane pod względem wymiarów i wyposażenia. Ich wyrobem i naprawami zajmowali się szkutnicy. Zawód ten był często dziedziczony z pokolenie na pokolenie. Przykładem przedwojennego szkutnictwa zachodniopomorskiego jest łódź z lat trzydziestych XX wieku, wykonana najprawdopodobniej w warsztacie w Mielnie. Składa się z typowych dla łodzi klepkowych elementów wykonanych z drewna dębowego: stępki, wręg, stewy oraz klepek. Stępka jest osią konstrukcyjną, na której opierają się wręgi tworzące szkielet łodzi. Przedłużeniem stępki w kierunku dziobu jest stewa ostro zagięta ku górze. Pokrycie szkieletu łodzi tworzą klepki, zwane też plankami, które łączone między ze sobą „na zakładkę”. W środkowej części kadłuba znajduje się gródź z ławką i służącym do mocowania masztu jarzmem wraz z gniazdem. Konstrukcję dna wzmacniają denniki, na których umiejscowiono metalową ramę na osadzenie silnika. Możliwe, że rama wraz z silnikiem została zamontowana na łodzi wtórnie. Do czasów współczesnych nie zachował się maszt oraz ster, brakuje także śruby napędowej i silnika. Łódź przeszła konserwację w pracowni Działu Konserwacji Zabytków MNS.

Agnieszka Słowińska