Pierścionek srebrny

Pierścionek odkryty w miejscowości Brzesko, w powiecie pyrzyckim.

Pierścionek wykonano z płaskowypukłej srebrnej blaszki o zmiennej szerokości. W miejscu łączenia końcówek obrączki widoczne jest wyraźne zgrubienie. W części środkowej blaszka jest rozklepana i uformowana w trzy czworoboki, na każdym z nich znajduje się ornament w postaci mniejszych, wypukłych, połączonych ze sobą kwadratów.

Wczesnośredniowieczne pierścionki stanowiły ozdobę dłoni kobiecych, męskich i dziecięcych. Wykonywano je w różny sposób, z rozmaitych surowców. Do najprostszych należą ozdoby z drutów, owalnych lub okrągłych w przekroju, tzw. otwarte, z końcówkami niepołączonymi, uciętymi prosto lub ukośnie oraz tzw. obrączki – pierścionki tworzące zamknięty okrąg. Jedyną formą zdobienia takich pierścionków były niekiedy karby imitujące skręt drucika. Znane są także okazy wczesnośredniowieczne wykonane z kilku (przynajmniej dwóch) drucików, w różny sposób skręcanych i splatanych.

Pierścionki wykonane z taśm metalowych stanowią najliczniejszą grupę wczesnośredniowiecznych ozdób dłoni. Najczęściej mają formę otwartą o prosto uciętych lub zwężonych końcach. Większość z nich była zdobiona ornamentem rytym. Pierścionki z drutu lub wąskiej taśmy były niekiedy poszerzane w części środkowej w owalną, okrągłą lub wieloboczną tarczkę, na której znajdowało się zdobienie, najczęściej w postaci skrzyżowanych prosto lub pod skosem linii i różnych wątków geometrycznych wykonanych techniką rycia. Znane są też okazy o bardziej wyszukanej ornamentyce, niekiedy obejmującej całą obrączkę.

Ewa Górkiewicz-Bucka