Drapacz

Datowany na okres późnego paleolitu drapacz odkryty został, wraz z kolekcją 44 przedmiotów kultury Federmesser, przed 1910 rokiem przez archeologa-amatora H. Schumanna z Löcknitz, w miejscu zwanym Streitkamp, w okolicach dzisiejszej wsi Wołczkowo, znajdującej się w powiecie polickim.

Po śmierci Schumanna cały zbiór został przekazany szczecińskiemu stowarzyszeniu kolekcjonerów Gesellschaft für Pommersche Geschichte und Altertumskunde. Dokładna lokalizacja miejsca odkrycia pozostaje nieznana, ponieważ oryginalny katalog Schumanna zaginął, a nigdy nie wykonano jego kopii.

Na stronie spodniej zabytku widoczne są wyłamania i tzw. retusz użytkowy, który powstał na skutek zastosowania jakiejś formy oprawy wykonanej z kości, poroża lub drewna. Na krawędzi pracującej nie widać żadnych śladów użytkowania, co sugeruje, że pierwotnie narzędzie było dłuższe i zostało porzucone krótko po naprawie. Drapacze były narzędziami używanymi głównie do obróbki skór i innych materiałów organicznych. Często podlegały naprawom, co sprawia, że większość z nich wyrzucano, gdy były już silnie zredukowane, dlatego kształt znajdowanych przez archeologów okazów mocno może odbiegać od pierwotnego.

Drapacz należy do interesującej kategorii zabytków z Wołczkowa znalezionych w kontekście wskazującym na kulturę Federmesser, ale technologicznie i typologicznie zbliżonej do starszej tradycji kultury hamburskiej. W odróżnieniu od typowych drapaczy kultury Federmesser, drapacz został wykonany na wiórze, a nie na odłupku oraz posiada całkowicie zaretuszowane boki, co zbliża go do drapaczy hamburskich. Z drugiej strony typowe drapacze hamburskie są znaczenie większe od prezentowanego zabytku.

Istnienie takich form o cechach typowych dla różnych kultur wskazuje, że wciąż niewiele wiadomo o kontaktach kulturowych w późnym paleolicie.

Michał Adamczyk