Pisanka

Pisanka to atrybut Świąt Wielkanocnych, jajko zaś było symbolem życia, płodności, miłości i siły, a symbolika ornamentów na nim pisanych pełniła ważną rolę magiczną. Na Lubelszczyźnie jajka zdobiono najczęściej techniką batikową, polegającą na pisaniu wzoru roztopionym woskiem za pomocą pisaka wykonanego z blaszki w formie lejka, osadzonego na patyku (patrz także: E/1117/ML).

Według rodzaju ornamentów pisanki lubelskie można podzielić na dwie zasadnicze grupy: północną, w której przeważa wzór jednobarwny o prostych liniach, i południową, o wielobarwnych i licznych zdobieniach wolutowych (patrz: E/1137/ML, E/1329/ML, E/1334/ML, E/1369/ML); w środkowej części Lubelszczyzny wpływy przenikały się i występowały ornamenty wielobarwne o liniach prostych.

W okolicach Lublina pisanki barwiono w wywarze z cebuli, uzyskując najczęściej tło brązowe we wszystkich odcieniach, aż do czarnego. Na nim szczególnie często pojawiał się motyw kwiatów w doniczce (patrz: E/1038/ML). Zdarzały się także figury zwierząt i ludzi. Postaci dziewcząt i chłopców występowały w adoracji drzewa życia, w tanecznym korowodzie lub w scenkach rodzajowych, na przykład muzykant nad rzeką, dziewczyna z grabiami, chłopiec w gołębniku.

W zbiorach etnograficznych Muzeum Narodowego w Lublinie znajduje się około 2500 pisanek wykonanych przez twórców z Lubelszczyzny. Większość powstała w latach 1950–1980, jednak znacząca część (około 500 sztuk) – niestety nieznanego autorstwa, pochodzi z początku XX wieku. Ta pisanka należy do najstarszych.