Żardinierka secesyjna

Nazwa secesja pochodzi od łacińskiego słowa secessio – odejście. Secesja jako styl królowała w sztukach plastycznych w Europie na przełomie XIX i XX wieku. Głównymi cechami tego stylu było wprowadzenie giętkich linii, bogatej ornamentyki głównie roślinno – zwierzęcej. Ta charakterystyczna gięta płynna linia według większości znawców zaczerpnięta została przez artystów ze świata przyrody. Nowy styl znalazł swoje miejsce w malarstwie, rzeźbie przez architekturę, meble po biżuterię, stroje czy tkaninę. Po okresie dominacji secesji w sztuce, już w latach 20 – 30 XX wieku, była postrzegana jako synonim złego smaku. Z biegiem lat, dzięki m.in. wypowiedziom takich artystów jak Salvador Dali, wystawom , publikacjom nastąpiło ponowne zainteresowanie secesją tak, że w latach 60 XX wieku można się było spotkać z opinią „Secesja cieszy się dziś w świecie zachodnim wziętością niezrównaną”. Omawiana żardiniera secesyjna z kolekcji muzealnej, z 1900 roku, ze szklanym wkładem wykonana z miedzi posrebrzanej, patynowana. Żardiniera o kształcie owalnym, niewielka, wsparta na czterech ażurowych nóżkach, utworzonych z wijących się pędów roślinnych, przechodzących w dekoracje wokół dolnej krawędzi naczynia. Brzusiec dołem szerszy, zwężający się ku górze, z dwoma uchami umieszczonymi na osi z wijących się wstęg przechodzących na brzusiec. Ucha są skierowane ku górze i wystają ponad krawędź żardiniery. Całość brzuśca oplatają ulistnione, wijące się łodygi – wstęgi , pośrodku brzuśca dekoracja z trzech dużych kwiatów łączących się z łodygami. Żardiniera obecnie jest eksponowana, wraz z dwoma dzbankami tworzącymi komplet, w pokoju 58 na II piętrze zamku.

Przemysław Kucia