Dzbanek secesyjny

Nazwa secesja pochodzi od łacińskiego słowa secessio – odejście. Secesja jako styl królowała w sztukach plastycznych w Europie na przełomie XIX i XX wieku. Głównymi cechami tego stylu było wprowadzenie giętkich linii, bogatej ornamentyki głównie roślinno – zwierzęcej. Tak charakterystyczna gięta płynna linia według większości znawców zaczerpnięta została przez artystów ze świata przyrody. Nowy styl znalazł swoje miejsce w malarstwie, rzeźbie przez architekturę, meble po biżuterię, stroje czy tkaninę. Po okresie dominacji secesji w sztuce, już w latach 20 – 30 XX wieku ,była postrzegana jako synonim złego smaku. Z biegiem lat dzięki m.in. wypowiedziom takich artystów jak Salvador Dali, wystawom , publikacjom nastąpiło ponowne zainteresowanie secesją tak, że w latach 60 XX wieku można się było spotkać z opinią „Secesja cieszy się dziś w świecie zachodnim wziętością niezrównaną”. Omawiany dzbanek secesyjny z kolekcji muzealnej, z miedzi srebrzonej, patynowany pochodzi z 1900 roku. Dzbanek w kształcie wysokiego cylindra, dołem i górą lekko rozszerzonego, dołem przechodzi w kwadratową stopę o falistym brzegu i zaokrąglonych narożnikach, tworzących nóżki. Górą z jednej strony zakończony jest wylewem z dziubkiem. Górą dzban zamykany jest stożkowatą pokrywą na stylizowanym zawiasie w kształcie liścia, łączącym się z fantazyjnie wygiętym uchem w kształcie łodygi zakończonej dołem liściem. Dzbanek dekorowany dołem i górą wraz z pokrywką płaskim reliefem z wijących się ulistnionych łodyg i kwiatów w typie lilii. Wnętrze dzbanka srebrzone bez patyny. Obecnie eksponowany z drugim identycznym dzbankiem i żardinierką w pokoju 58 na II piętrze zamku.

Przemysław Kucia