Veduta dell'Arco di Settimmio Severo | Widok Łuku Septymiusza Sewera

Widok antycznego Łuku Septymiusza Sewera (145/146–211), Giovanni Battista Piranesi (1720–1778) przedstawił w perspektywicznym zbliżeniu, od strony Wzgórza Kapitolińskiego w kierunku Forum Romanum. W głębi biegnie ulica zabudowana wysokimi, nowożytnymi domami. Ruiny widoczne po prawej, to świątynia Saturna z IV w., a samotna kolumna po lewej to prawdopodobnie Kolumna Fokasa zbudowana na cześć cesarza Imperium Wschodniego w 608 r. Łuk zdobią płaskorzeźby przedstawiające pochód triumfalny Septymiusza Sewera. Dolna jego część została pogrążona w gruncie przez warstwy ziemi skumulowane w wyniku erozji terenu wyżej położonego, a także gromadzące się przez wieki śmieci. W zaniedbanym otoczeniu zabytku zbierają się biedni mieszkańcy Rzymu czekając zapewne na datek turystów. Monument, zgodnie z napisem na belkowaniu, upamiętniał dwa zwycięstwa nad Partami odniesione przez Septymiusza Sewera i jego synów Marka Aureliusza Antoninusa zwanego Karakallą (188–217) oraz Getę (189–212). Łuk triumfalny zbudowano z białego marmuru w 203 roku blisko podstawy Wzgórza Kapitolińskiego, na wschód od reliktów świątyni Jupitera, a poświęcono go w 206 r. Powstał na cześć cezara Septymiusza Sewera i jego potomków zdobytą dzięki zwycięstwom wojennym.

Rycina Veduta dell’Arco di Settimio Severo pierwotnie ukazała się w dziele G.P. Piranesiego Vedute di Roma w 1772. Natomiast niniejsza grafika wydana została w 1783 roku lub późnej. Piranesi czynny był w Neapolu i Wenecji, ale głównie w Rzymie, gdzie początkowo pracował jako agent i sprzedawca rycin Josepha Wagnera (1706–1780), a następnie założył własną pracownię rytowniczą przy Via del Corso. Interesował się starożytnością i badaniami archeologicznymi sam będąc archeologiem, co potwierdza tytuł honorowego członka Royal Society of Antiquarians w Londynie, który otrzymał w 1757. Gdy był już uznanym artystą, w 1761 roku, w swoje zaszczytne grono przyjęła go także Akademii św. Łukasza w Rzymie, a w 1767 papież Klemens XIII nadał mu szlachectwo.

Ewa Gwiazdowska