Spódnica

Spódnicę do stroju świątecznego wykonano ręcznie w 1959 roku w miejscowości Roztoka, w powiecie chełmskim. Tkanina pasiasta, wełniano-lniana, o splocie prostym, została utkana na warsztacie tkackim. Spódnica jest skrojona z czterech półek, czyli pasów materiału takiej szerokości, jaką można uzyskać na krosnach. W części górnej jest drobno marszczona i wszyta w wąski pasek płótna lnianego. Z boku ma rozcięcie ułatwiające wkładanie, które w górnej części na brzegach ma doszyte dwa sznurki fioletowe służące do związywana i utrzymania spódnicy w pasie. Na dole, dla zabezpieczenia przed strzępieniem i uszkodzeniami, brzeg jest obszyty granatową taśmą, widoczną także od zewnątrz. Materiał ma tło czerwone, przetykane rytmicznie pionowymi pasami koloru zielonego, białego, żółtego i granatowego.

Tkaniny pasiaste w stroju chełmskim świadczą o przenikaniu mody na tego typu materiały z regionu Mazowsza, gdzie były stosowane powszechnie; miały różny układ pasów, szerokość i charakteryzowały się różnorodnością barw. Spódnica jest długa, ma 88 cm, sięgała prawie do kostek, gdyż w tym okresie kobietom nie wpadało pokazywać nóg. Ten typ spódnicy wełnianej noszono w chłodniejsze dni, a kiedy był duży mróz, kobiety nakładały po dwie, trzy, aby było im ciepło.