Podwójny szeląg

Podwójne szelągi należą do najbardziej rozpoznawalnych monet pomorskich. Bite masowo, według tego samego schematu ikonograficznego, przez ostatnich Gryfitów (w latach 1594–1629) i władców szwedzkich podzielonego Pomorza (w latach 1656–1670), mocno przyczyniły się do inflacji i wielkiego kryzysu monetarnego, zwanego Kipper und Wipper. Przypuszcza się, że podwójnymi szelągami Bogusław XIV zapłacił podatek na rzecz obrony Rzeszy w związku z wojną trzydziestoletnią, który opiewał na ponad 80 tysięcy talarów.

Ostatni władca pomorski do ich produkcji wykorzystywał trzy mennice, oficjalną w Szczecinie i dwie nielegalne, w Darłowie i Koszalinie. Szacuje się, że tylko w ciągu dwóch lat, 1621–1622, wybito w kilkudziesięciu odmianach ponad osiem milionów sztuk tych kredytowych nominałów. Monety pozbawione są sygnatur i podział ich pomiędzy mennice nie jest do końca pewny. W Darłowie produkcja podwójnych szelągów ruszyła w 1620 roku i trwała dwa lub trzy lata, w zależności od przyjętych wyróżników dla tej mennicy. Podstawowym wyznacznikiem mennicy darłowskiej jest rozeta w otoku i brak skrótu DG (Dei Gratia – z Bożej łaski) w tytulaturze. Warto dodać, że darłowskie monety z lat 1620–1621 są rzadsze od pozostałych i dobrze wykonane. W szczytowym momencie inflacji, w 1622 roku, nie uniknęły one również dewaluacji i kontrasygnowania na terenie północno-zachodnich Niemiec.

Genowefa Horoszko