Suknia wizytowa

Pod koniec XIX wieku w modzie kobiecej nastąpił przełom. Wiele zmian w strojach wynikało z większej aktywności kobiet. Suknie w dalszym ciągu sięgały do ziemi, lecz były pozbawione stelaży i usztywnień, obecnych w historyzującej modzie 2. połowy XIX wieku. Dekoracyjne draperie, tak charakterystyczne dla strojów modnych wcześniej, również odeszły do lamusa. Nie rezygnowano jednak z gorsetu, pomimo krytyki środowisk medycznych. Tworzone wówczas modele luźnych sukni, sprzyjających zdrowiu kobiety, służyły jako stroje domowe. Natomiast elegancka popołudniowa czy balowa kreacja, najczęściej jedwabna, była często dwuwarstwowa. Niezbędnym elementem bielizny dla pani był wydłużony gorset podkreślający talię i uwydatniający kobiece kształty.

Styl secesyjny obejmował wszystkie dziedziny sztuki. Artyści i projektanci starali się ujednolicić, zintegrować sztukę i rzemiosło. Charakterystyczną secesyjną falistą linię można odnaleźć w formie sukni podkreślającej wiotką i smukłą kobiecą sylwetkę. Podkreślano ją również przez wysoko upięte włosy i duży kapelusz, często zdobiony efektownymi piórami. Tren dodawał całości elegancji. Dekoracja ubiorów była zgodna z tendencjami czasu, dominowały motywy zaczerpnięte z natury. Często były to ornamenty roślinne. Dla podkreślenia motywu dekoracyjnego wierzchniej warstwy (szytej z koronki lub innego materiału przezroczystego) spodnia warstwa stroju była wykonana z tkaniny kontrastowej w kolorze. Takie bogactwo form strojów kobiecych wizytowych i balowych dopełniała dekoracja z naszytych cekinów, dżetów czy też strasów. Migotliwość stroju wizytowego dodawała posiadaczce tajemniczości i uroku.

Jedwabna dwuwarstwowa suknia znajdująca się w zbiorach muzealnych jest typową elegancką kreacją wizytową pochodzącą z jednego z istotniejszych ośrodków secesji, jakim był Wiedeń. Tego typu ubiór był niezwykle pożądany przez kobietę modną przełomu XIX i XX wieku, a i dzisiaj robi duże wrażenie na oglądających.

Magdalena Norkowska