Manierka wz. 37

Po 1918 roku na wyposażeniu żołnierzy Wojska Polskiego znajdowało się wiele sprzętu pozostawionego przez zaborców, ale także francuskiego – pochodzącego z zasobów Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera (1873–1960) lub amerykańskiego – zakupionego z demobilu wojsk Ententy. Sprawami oporządzenia – nazywanego też ekwipunkiem – będącego indywidualnym wyposażeniem żołnierza, choć nie uzbrojeniem, czyli odzieżą ochronną, plecakami, chlebakami, manierkami, menażkami czy niezbędnikami zajmował się w II Rzeczpospolitej Departament Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W latach 20. XX wieku zaczęto w Polsce podejmować próby stworzenia praktycznej manierki. Najbardziej popularne przedwojenne modele, wchodzące w skład wyposażenia wojskowego, jak manierka wz. 31 czy wz. 35, zaprojektowane były przez Instytut Techniczny Intendentury (1924–1939). Była to wojskowa instytucja naukowo-doświadczalna podległa Departamentowi Intendentury, posiadająca własne laboratoria oraz stacje i warsztaty doświadczalne. Bezpośrednie funkcjonowanie w strukturach wojskowych umożliwiało przeprowadzanie dodatkowych testów już w warunkach polowych i wprowadzenie udoskonaleń. Instytut Techniczny Intendentury stworzył kilka wzorów manierek, produkowanych w niewielkich seriach w różnych prywatnych przedsiębiorstwach na terenie kraju.

Prezentowany egzemplarz to wzór 37, określany też niekiedy wzorem 38 – produkowany od 1937 roku, choć opatentowany w 1938. Korpus manierki połączony był łańcuszkiem z zakrętką, co utrudniało jej zgubienie, a dzięki szerokiemu wlewowi można było łatwo napełniać ją wodą, pożywieniem w płynnej formie oraz utrzymywać w czystości. W pierwotnym zamyśle miała więc być naczyniem uniwersalnym, służącym nie tylko do transportu i picia wody, ale także jedzenia przy użyciu łyżki.

Magdalena Słomska