Półczepek mężatki

Nakrycie głowy do stroju z Powiśla Lubelskiego było noszone przez kobiety zamężne jeszcze na początku XX wieku. Ta ozdobna forma ubioru składała się z trzech części: główki okrywającej czubek głowy i dwóch szarf umocowanych po obu stronach (w prezentowanym półczepku ich nie ma), które wiązano pod brodą w dużą kokardę, a ich ozdobnie wyhaftowane końce rozkładano na piersiach. Tego typu nakrycia głowy wykonywały jedynie specjalistki – czepkarki, które nie tylko szyły, ale także zajmowały się ich odświeżaniem, czyli praniem, prasowaniem i odpowiednim układaniem. Czepki sprzedawano w specjalnych sklepach mieszczących się w miastach i miasteczkach.

Prezentowany półczepiec jest uszyty z tiulu i ozdobiony białym haftem. Główkę dookoła obszyto marszczoną wąską białą koronką poprzetykaną różową wstążką. Dodatkowo przy jednym z brzegów są przymocowane sztuczne kwiaty i liście uformowane z aksamitu, do których przytwierdzono srebrne paciorki. Ta forma ozdoby głowy została przejęta z mody miejskiej i była stosowana aż do okresu międzywojennego przez starsze kobiety, które były strażniczkami tradycji. One także długo przestrzegały zasady, dawniej powszechnej wśród mężatek, że z gołą głową nie można wychodzić z domu. Prezentowane nakrycie kobiety zakładały tylko w dni świąteczne i na ważne wydarzenia rodzinne.