Kubek

Kubek zachowany w Muzeum Narodowym w Szczecinie jest duży i solidny. Ścianki ma proste, zwężające się nieco ku górze oraz wygodne w uchwycie, duże taśmowe ucho. Te dwie cechy upodabniają go nieco do kufla do piwa, trunku niezwykle popularnego w XIX wieku. Szkliwiony jest obustronnie, dwukolorowo. Jasnym szkliwem, uzyskanym za pomocą tlenku cyny (Sno2), obwiedziony jest wylew naczynia, co optycznie daje efekt wypukłości (pogrubienia). Pozostała, zasadnicza część naczynia jest ciemnobrązowa. Brązowy kolor szkliwa uzyskiwany z mieszanki tlenków chromu (Cr203) i żelaza (Fe203) to kolor emalii najczęściej używanej przez garncarzy w ludowej ceramice z wielu regionów.

Kubki, podobnie jak inne wyroby ceramiczne, produkowane były przez lokalne warsztaty rzemieślnicze, jednakże w skromniejszej liczbie, niż najbardziej popularne dzbanki, miski, talerze, garnki, butle i dwojaki. Wszystkie, w odmiennych kształtach i kilku wariantach kolorystycznych, sprzedawane były na targach, jarmarkach i bezpośrednio u producenta. W dostatnim regionie pyrzyckim, w większości gospodarstw domowych znajdowało się wiele naczyń ceramicznych, często służących tylko do przechowywania konkretnych produktów, np. wody, zsiadłego mleka, oleju, czy nafty. Na tym żyznym terenie wszelkie naczynia zasobowe zazwyczaj były pełne. Nawet, gdy występowały tak zwane głodne lata spowodowane klęskami żywiołowymi, nieodpowiednią pogodą, pożarami itp., które na terenach słabych rolniczo doprowadzały do prawdziwych tragedii, w regionie pyrzyckim nie były aż tak dotkliwe. Na ten stan rzeczy miały wpływ mocne ekonomicznie, duże gospodarstwa, które w XVIII i XIX wieku trudniły się nie tylko rolnictwem, ale także melioracją, co skutkowało znaczną ilością pieniądza w gotówce na rynku.

Iwona Karwowska