Świecznik

Świecznik cynowy został wykonany przez szczecińskiego rzemieślnika Gottlieba Gottschalka wpisanego do księgi miejskiej w 1723 roku. Gottschalk należał do cechu konwisarzy, który skupiał rzemieślników trudniących się wyrobem oraz obróbką przedmiotów z cyny na potrzeby kościołów, zamków oraz zamożnych domów. Cyna była materiałem trwalszym niż ceramika, a jednocześnie stosunkowo łatwo poddającym się obróbce. Wytwarzano z niej wiele ciekawych form użytkowych, jak np. konwie oraz szkandele do nagrzewania pościeli, gładkie i proste naczynia stołowe ¬– kubki, talerze i misy, a także ozdobne relikwiarze, monstrancje i kielichy mszalne. Podstawową techniką konwisarstwa było odlewanie w formach i zdobienie rytowaniem, bądź też reliefem, który uzyskiwano techniką odlewu. Największym zainteresowaniem wyroby cynowe cieszyły się w XVII i XVIII wieku. W tym czasie były przejawem luksusu i prestiżu społecznego. Popularność cyny zmalała pod koniec XIX stulecia, gdy pojawiły się nowe stopy metali bez szkodliwego dla zdrowia ołowiu. Ostatecznie w XX wieku cyna została całkowicie wyparta z produkcji form użytkowych, które stały się przede wszystkim przedmiotem zainteresowania kolekcjonerów.

Anna Lew-Machniak