Wrzeciono

Wrzeciono odkryto na terenie wczesnośredniowiecznej osady podgrodowej w Kamieniu Pomorskim, podczas badań wykopaliskowych, prowadzonych w roku 1962 przez Władysława Garczyńskiego (1925-2010). Przedmiot ten wykorzystywano w trakcie przędzenia do skręcania i nawijania przędzy.

Większość znanych ze źródeł archeologicznych wrzecion, to drewniane okrągłe w przekroju pałeczki, zwężające się ku końcom. Wykonywano je przy pomocy noża, a różnorodność ich form podyktowana była indywidualnymi potrzebami użytkownika.

Dodatkowym elementem nakładanym na wrzeciona, były gliniane lub kamienne przęśliki utrzymujące je w pionie oraz nadające im stabilność obrotów w trakcie wyrabiania przędzy. W zależności od rodzaju przygotowywanego włókna dobierano odpowiedni ciężar przęślika. Odważników o większej masie używano przy skręcie włókien roślinnych, niewymagających szybkiego ruchu, natomiast do obróbki runa wybierano przęśliki lekkie, pozwalające uzyskać dużą częstotliwość obrotu. Na niektórych wrzecionach można zaobserwować znaki w postaci płytkich nacięć. Interpretowane są jako elementy o znaczeniu magicznym lub znaki własnościowe. Nie brakuje również okazów zdobionych, najczęściej dekorowanych wątkami linii prostych i zygzakowatych.

Grzegorz Durdyń