Portret Leopolda Erharda Rudolfa von Puttkamer

Na początku XIX wieku swą dominację w Europie umocniła Francja rządzona przez Napoleona Bonaparte (1769-1821). W wielu państwach, w tym w Prusach narastało niezadowolenie z ekspansywnej polityki francuskiej. Do 1806 roku Napoleon podporządkował sobie między innymi znaczną część Niemiec, scalając liczne niemieckie państewka zachodnie w Związek Reński. Po postawieniu przez Prusy ultimatum wobec poczynań Francji, cesarz wkroczył z armią na terytorium państwa pruskiego. Dopiero w 1813 roku przyszedł czas na odwet i Prusy sprzymierzyły się wraz z Rosją oraz Austrią przeciw Napoleonowi, rozgramiając jego wojska pod Lipskiem (16-19.X.1813).

W starciu, zwanym Bitwą Narodów wziął udział młody podporucznik Leopold von Puttkamer (1797-1868), wywodzący się z pomorskiego rodu szlacheckiego Puttkamerów. Swą karierę wojskową rozpoczął wcześnie, bowiem już od 1809 lub 1810 roku służył jako kanonik w pruskiej brygadzie artylerii w Królewcu. W latach 1813-1815 brał udział w wojnach wyzwoleńczych, za co został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy. W 1824 roku uzyskał stopień kapitana zostając dowódcą kompanii, zaś 12 lat później mianowano go majorem. Na początku 1847 roku Puttkamer jako podpułkownik objął dowództwo 1 Brygady Artylerii. Dwa lata później osiągnął stopień pułkownika, zaś w 1850 roku został dowódcą Pułku Artylerii Gwardii. W latach 1852-1853 sprawował jednocześnie funkcję adiutanta ówczesnego króla Prus Fryderyka Wilhelma IV (1795-1861). Następnie jako generał dywizji otrzymał stanowisko inspektora w I Inspekcji Artylerii w Szczecinie. W 1863 roku jako generał piechoty przeszedł na emeryturę. Mimo to w 1866 roku, po wybuchu konfliktu prusko-austriackiego, pomagał jako kawaler joannitów w wojskowych szpitalach. Zmarł w 1868 roku po ciężkiej chorobie.

Tondo, czyli obraz w kształcie koła, z podobizną Leopolda von Puttkamera został wykonany w 1853 roku przez, znanego tylko z imienia i nazwiska artystę, Juliusa Schmidta.

Małgorzata Peszko