Plan M. Lublina 1916

Przed wybuchem I wojny światowej Lublin rozrastał się. Jednak Rosjanie, pod panowaniem których miasto pozostawało do 1915 roku, sprzeciwiali się planom powiększenia jego terytorium. W 1915 roku, po wycofaniu się Rosjan i wkroczeniu wojsk austriackich, nastąpiło ożywienie życia społecznego i politycznego. Władze starały się jak najbardziej wykorzystać tę odwilż i formalnie przyłączyć do miasta niektóre sąsiadujące z nim grunty. Przedmieścia nie były tradycyjnymi wsiami. Niektóre miały zabudowę typową dla miasteczka oraz tereny ogrodowe lub były na nich usytuowane zakłady przemysłowe i rzemieślnicze. Korzystali z nich mieszkańcy Lublina, którzy skarżyli się na niedogodną komunikację między Śródmieściem i przedmieściami z powodu naturalnych przeszkód, jak wąwozy czy koryta rzek.

Scalenia administracyjnego tych terenów dokonał austriacki generał-gubernator Karol Kuk rozporządzeniem z 15 października 1916 roku, obowiązującym od 1 listopada. Przyłączone tereny obejmowały obszar o powierzchni 1818,6 ha. Z tej okazji wydano nową mapę, która uwzględniła wszystkie zmiany.

W roku 1916, dzięki przyłączeniu gruntów, Lublin stał się dużym miastem o powierzchni 26,91 km², trzykrotnie powiększając swój obszar. Włączone dzielnice to: Bronowice, Tatary, Kośminek, Za Cukrownią, Wieniawa, Czechów, Lemszczyzna. Grunta należały do gmin Konopnica, Wólka i Zemborzyce, które były niechętne oddawaniu ich Lublinowi, gdyż obawiały się utraty wpływów z podatków, a mieszkańcy zwiększenia podatków.