![MNS/M/1904/1-3 sekstant Tamaya Jupiter - Ujęcie z przodu; Sekstant Tamaya z lunetką. Obudowa sekstantu to odlana metalowa rama w kształcie wycinka koła łączona wewnętrznie kratownicą w kolorze czarnym, w obrysie trójkąta o wymiarach 12x28x23,5 cm, na wierzchołku umocowane ruchome ramię- alidada o długości 23,5 cm. Alidada porusza się po wyskalowanym boku trójkąta, limbusie. W rozszerzeniu znajduje się okienko z kreską indeksową, której skala i krawędź wykonane są z mosiądzu. Do rozszerzenia przymocowana jest także śruba zakończona bębenkiem z podziałką minutową. Do bębenka przylega podziałka noniusza dająca możliwość dokonania odczytu kąta. Na końcu ramienia znajduje się śruba mikrometryczna i ślimakowa, wykonana ze stali, poruszająca się po wyprofilowanej i rowkowanej krawędzi limbusa. Śruby dociskane są do limbusa płaską, nie malowaną, stalową sprężyną. Do szybkiego przesunięcia alidady służy czarny uchwyt zaciskowy wyłączający sprężynę. Na krawędzi ramy zamocowano na stałe okrągłe lusterko małe o promieniu 5,7 cm. Za lustrem małym trzy przesłony o różnym stopniu przyciemniania. Przed lustrem dużym, prostokątnym o wymiarach 5,7x4,4 cm w czarnej metalowej ramie cztery przesłony o różnych stopniach przyciemniania. Skala na ramie od wartości -6 do +126 stopni. Po lewej zakończonej wielkością 126 znajduje się oznaczenie: No 65809 Japan. Na początku skali](/brepo/panel_repo/2024/02/19/chrr9y/contain-360-1000-max-mns-m-1904-1-3-diga5705-m.jpg)
Sekstant Tamaya Jupiter
1983-02-28
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Historia nawigacji
Kompas to przyrząd nawigacyjny służący do wyznaczania kierunku południka magnetycznego. Wynaleziony został w Chinach w XI w., a w Europie pojawił się pod koniec XII.
Jest podstawowym urządzeniem służącym do wyznaczania pozycji oraz kierunku poruszania się. Zasada działania kompasu opiera się na wykorzystaniu zjawiska ustawienia magnesu swobodnie zawieszonego, wzdłuż linii pola magnetycznego. W przypadku kompasu mamy do czynienia z igłą magnetyczną osadzoną na osi wewnątrz obudowy, kociołka z podziałką kątową, czyli tzw. różą wiatrów.
Kompasy dzielimy na mokre i suche. W mokrych, takich jak prezentowany egzemplarz, kociołek kompasu wypełniony jest płynem, w suchych natomiast jest pusty. Przed wprowadzeniem żyrokompasów, wynalezionych na przełomie XIX i XX w., na statku znajdowały się dwa kompasy: główny ustawiony na najwyższej nadbudówce pomostu nawigacyjnego oraz sterowy tuż przy kole sterowym.
Leszek Kocela
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
kompas
Technika
produkcja seryjna
Tworzywo / materiał
drewno, metal, szkło bezbarwne
Pochodzenie / sposób pozyskania
pozyskanie własne
Czas powstania / datowanie
Właściciel
Muzeum Narodowe Szczecin
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1983-02-28
Muzeum Narodowe w Szczecinie
około 1976
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1960 — 1970
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna