Wilk kominkowy

Historia wilków kominkowych rozpoczęła się w epoce średniowiecza, ich prawzorem był długi pręt z kutego żelaza z haczykiem do zawieszania kociołka nad ogniem. W XIV wieku pręt ten wzbogacił się o trzon, biegnący w głąb paleniska, służący do podtrzymywania drewnianych polan, a od wieku XVI do funkcji użytkowej  dołączono funkcję dekoracyjną. Nazwa „wilk lub pies kominkowy”(w Polsce przyjęła się nazwa „wilk kominkowy”) pochodzi z języka angielskiego i francuskiego. Najczęściej wykorzystywanym materiałem do wyrobu wilków kominkowych było żelazo kute, choć pod koniec XVII wieku zdarzało się srebro a później brąz, często złocony. Formy wilków zmieniały się wraz z obowiązującą modą i stylem, od bardzo prostych do bardzo dekoracyjnych. Omawiany wilk pochodzi z kolekcji Potockich, z drugiej połowy XVIII wieku, jest wyrobem francuskim, z brązu. Wilk składa się z rusztu w kształcie prostokąta na czterech nóżkach (tylnie łukowato wygięte, przednie przechodzą w ozdobne sterczyny) i części dekoracyjnej w stylu Ludwika XV. Składa się ona z ornamentu rocaila i liści akantu, z siedzącym pośrodku amorkiem. Amor trzyma w prawej dłoni uniesionej do góry róg, na którym gra. W lewej ręce opuszczonej swobodnie i wspartej o kolano trzyma łuk. Przez pierś amorka przebiega szarfa – wstęga podtrzymująca kołczan napełniony strzałami.

Przemysław Kucia