![S/G/3/ML Popiersie dojrzałej kobiety, en face, głowa lekko przechylona na lewo. Twarz owalna, z zaokrąglonym podbródkiem. Okrągłe piwne oczy, wąskie brwi, długi nos, usta małe, okrągłe. Policzki, broda i czubek nosa zaróżowione. W uszach kolczyki. Włosy zaczesane luźno do góry, ze spiralnymi lokami spływającymi na ramiona i plecy. Na czubku głowy szeroki tiulowy czepek w odcieniach bieli, błękitu i różu, ze skręconą wąską, niebieską wstążką u nasady - podobna wpięta w pukiel po prawej stronie. Ubrana w białą suknię, z głębokim, podłużnym dekoltem i przerzuconym przez ramiona biało - błękitnym cienkim szalem. Tło ciemne, rozjaśnione po prawej stronie głowy, z lewej granatowe cienie.](/brepo/panel_repo/2022/04/14/s0lu8x/contain-360-1000-max-s-g-3-ml-001.jpg)
Portret nieznanej damy
1790 — 1800
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Malarstwo portretowe (XVII – początek XX wieku)
Żona Józefa Mehoffer, Jadwiga, często była jego modelką, pojawiała się zarówno na samodzielnych portretach, jak i złożonych, figuralnych kompozycjach, z Dziwnym ogrodem (1903) na czele. Pomiędzy 1915 a 1923 rokiem artysta stworzył serię rysunków nazywanych przez niego „Rewią mody”. Również do tych prac pozowała Jadwiga, ubrana w stylu epoki w niezwykłe kapelusze, boa, brosze, strusie pióra, falbany, pelerynki. Portret olejny z 1915 roku wpisuje się w rozwijany przez lata pomysł wykonywania portretowych wizerunków eksponujących zróżnicowane, bogate stroje. Postać, ujęta w lewym profilu w bliskim planie na tle karmazynowej czerwieni, nosi bujne futro narzucone na zielonkawą bluzkę, spiętą dekoracyjną broszą. Jej głowę wieńczy duża futrzana czapka o specyficznej, ostro rysującej się linii dekorowanej piórami. Rozwijana przez całe wspólne życie galeria portretów Jadwigi stanowi trwałe świadectwo zachwytu i utrwalania jej delikatnych rysów twarzy, a także dokumentuje rozległą panoramę modnych kostiumów pierwszej 1. XX wieku.
Mehoffer poszukiwał w swojej wczesnej twórczości efektu syntezy, dekoracyjności, ornamentalnych deseni wydobytych giętką, „secesyjną” linią i intensywną barwą, kształtujących stylistykę jego malarstwa jako scalenia obserwowanych form naturalnych. W późniejszej fazie bogactwo form wydobytych czytelnym konturem zastąpił wnikliwą analizą tworzyw, materiałów, faktur i ich malarską interpretacją. Portret żony z 1915 roku wpisuje się w malarski program wnikliwej obserwacji i artystycznego przetworzenia. Delikatna cera i jasna skóra odkrytej szyi Jadwigi emanuje intensywnością, zmysłowością – poprzez zestawienie ze zróżnicowaną, bogatą, starannie wydobytą strukturą materiałów i tkanin stroju. Portret zyskuje charakter naoczności, bliskości – intensywnego obcowania z modelem.
Marcin Lachowski
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 62 mm, szerokość: 50 mm
cały obiekt - w ramie: wysokość: 78 cm, szerokość: 73 cm
Rodzaj obiektu
malarstwo, obraz
Technika
technika olejna
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Lublinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1790 — 1800
Muzeum Narodowe w Lublinie
1927
Muzeum Narodowe w Lublinie
1845 — 1855
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna