Akt kobiecy

Jan Wydra to artysta z powołaniem, jak sam mówił, którego można określić słowem wytrwały. Mając cel, uparcie do niego dążył, mimo przeciwności losu. W życiorysie w 1923 roku pisał: „Po powrocie z wojska przez półtora roku dalej pracowałem w biurze. Następnie porzuciwszy pracę biurową, a idąc za głosem sumienia i właściwego powołania, poświęciłem się studiom malarskim – biorąc za jedyny cel w swojem przyszłem życiu Wielką, Piękną i Nieśmiertelną Sztukę”.

Józef Czechowicz, przyjaciel artysty, wspominał Jana Wydrę w wierszu autoportret:

ze snów dzieciństwa mnie wydarł
z nudów książki szkolnej
serdeczny jan wydra.

Akt kobiecy jest motywem który pojawiał się od początków powstawania sztuki. Już w starożytności przejawiało się zainteresowanie tematem, który był sposobem ukazywania postaci mitologicznych. Akt był popularnym typem przedstawienia dla artystów uczących się rzemiosła. Studium modela pozwalało na lepsze poznanie budowy ciała, a dzięki temu poszerzenie umiejętności, zanim przystępowano do większych kompozycji. W starożytności akt był przedstawiany w pozycji stojącej, później pojawiły się wizerunki w pozycji leżącej.

Ciało zostało tutaj ukazane realistycznie, bez idealizacji. Kobieta ma wyraźne krągłości. Postać jest ukazana tyłem, w dynamicznej pozie, z uniesionymi rękami, podobną widzimy w rysunku Wydry Raj, lecz tam uniesione ręce przytrzymują kosz na głowie. Ukazanie sylwetki tyłem pozwala na zachowanie anonimowości postaci. Modelunek ciała operuje prostymi kontrastami czerni i bieli.

Klara Sadkowska