![MNS/Sp/1487 malarstwo; obraz; 7/73 - Ujęcie z przodu. Kompozycja w kwadracie, której głównym elementem jest eliptyczna biała forma na czarnym tle. Namalowana diagonalnie z jednym z zaokrągląonych końców elipsy w lewym dolnym narożniku. Łagodną linią na skos forma unosi się przekraczając prawą górną krawędź i kończy się poza obrazem. Od lewej górnej strony schodzi w dół szerokim pasem zakończonym wznoszącą się kompozycją reliefową z dwóch rzędów białych kwadratów z drewnianej sklejki o boku 5 cm, ułożonych na sobie kaskadowo po trzy, ukośnie do krawędzi obrazu. Poniżej, niemal stycznie względem poprzedniej kompozycji reliefowej, umieszczony został równoległy, przesunięty w prawo, analogiczny układ kwadratów - po trzy w każdym z czterech rzędów, schodzących ukośnie w dół lewej części obrazu. W środku gładka płaszczyzna czerni.](/brepo/panel_repo/2023/11/24/mxylr9/contain-360-1000-max-mns-sp-1487-img3753-m.jpg)
7/73
1973
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Postawangarda i sztuka progresywna
„Obraz CXXIII” z 1962 roku jest sto dwudziestą trzecią pracą Stefana Gierowskiego z cyklu rozpoczętego w 1957 roku, kiedy artysta zdecydował o nienadawaniu swoim pracom literackich tytułów tylko kolejnych rzymskich cyfr (co konsekwentnie czyni do dnia dzisiejszego). Uznał, że to sam widz w kontakcie z obrazem, jego energią, powinien dopowiedzieć sobie jego przekaz i nazwać go. Porzucił malarstwo figuratywne i przedstawiające na rzecz prób „ucieleśnienia” wizualności – czyli obrazu pozbawionego wszelkich innych treści poza tymi, jakie niesie działanie koloru. Radykalnie zredukował środki formalne do linii oraz barw prostych. Jego monochromy, w tym obraz będący w kolekcji MNS, nie są jednolite. Gradacja koloru i uzyskana przez to świetlistość pozwoliła uzyskać iluzję głębi, a przecinające płótno linie, przywodzące na myśl komety, nadały dziełom dynamiki, wprowadzając jednocześnie pierwiastek emocjonalny. W kolejnych pracach z lat sześćdziesiątych artysta nawiązuje do zjawisk naukowych, takich jak fala uderzeniowa, balistyka i kinetyka. Cały czas zajmują go poszukiwania kolorystyczne, zagadnienia światła i przestrzeni.
Stefan Gierowski uważany jest za klasyka polskiej abstrakcji niegeometrycznej. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był uczniem Karola Frycza (studenta Stanisława Wyspiańskiego) i formisty Zbigniewa Pronaszki. W latach pięćdziesiątych XX wieku związany był z awangardową galerią Krzywe Koło w Warszawie, która wywarła ogromny wpływ na twórczość Gierowskiego, jak i w ogóle na polską sztukę nowoczesną. W latach 1961–1996 prowadził pracownię malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pytany o cele i metodę nauczania, odpowiadał, że jedyną granicą jego otwartego co do zasady programu jest malarstwo, które należy rozumieć w pierwszym rzędzie jako indywidualny przekaz widzenia świata.
Marlena Chybowska-Butler
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 140 mm, szerokość: 90 mm
Rodzaj obiektu
obraz, malarstwo
Technika
technika olejna
Tworzywo / materiał
farba olejna, płótno
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1973
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1900 — 1940
Muzeum Narodowe w Szczecinie
XVIII/XIX wiek
Muzeum – Zamek w Łańcucie
odkryj ten TEMAT
Muzeum – Zamek w Łańcucie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna