Jednozadziorzec

Jednozadziorzec znaleziono w Wołczkowie, pow. policki. Kolekcja 44 przedmiotów paleolitycznych związanych z kulturą Federmesser z Wołczkowa została odkryta przed 1910 rokiem przez archeologa-amatora H. Schumanna z Löcknitz, w miejscu zwanym Streitkamp. Po śmierci Schumanna cały zbiór został przekazany szczecińskiemu Gesellschaft für Pommersche Geschichte und Altertumskunde przez K. von Brüninga. Dokładna lokalizacja miejsca odkrycia pozostaje nieznana ponieważ oryginalny katalog Schumanna zaginął, a nigdy nie wykonano jego kopii. Jednozadziorzec to grocik wiórowy, wykonany na podłużnym półsurowcu odłupanym od większej bryły krzemienia kredowego środkowoturońskiego, charakteryzującego się obecnością szkieletów mszywiołów Bryozoa w masie krzemiennej. Wiór odbity został miękkim tłukiem (najprawdopodobniej z poroża) od rdzenia jednopiętowego, czyli z jedną płaszczyzną przygotowaną do obijania półsurowca. Odbicie poprzedzone zostało przygotowaniem krawędzi, w tym przypadku delikatnym łuskaniem punktu uderzenia, tzw. fasetowaniem. Następnie na wiórze wykonano trzonek poprzez odbijanie niewielkich łusek, a następnie pojedynczy zadzior. Jednozadziorce to paleolityczne groty strzał i oszczepów. W Europie Środkowej i Północnej są łączone przede wszystkim z kulturą magdaleńską oraz jednostkami wywodzącymi się z niej: kulturami hamburską i Federmesser (głównie jednak z tą pierwszą). Obecność jednozadziorca w zespole z Wołczkowa może oznaczać, że powinien być datowany na wczesną fazę rozwoju kultury Federmesser. Taką interpretację potwierdza również analiza technologiczna.

Jednozadziorzec z Wołczkowa, podobnie jak cały zbiór Federmesser, datowany jest ogólnie na ok. 11900–11000 BC.

Michał Adamczyk