1/12 talara

Przystąpienie Szwecji do wojny siedmioletniej (1757–1762) wiązało się z potrzebą zwiększonej emisji pieniądza dla opłacenia wojska. W tym celu król Adolf Fryderyk wyraził zgodę na dzierżawę bankierom mennicy królewskiej w Stralsundzie i bicie monet poniżej standardu. Utrzymywane w tajemnicy walory kruszcowe produktów pogłębiły chaos i pozbawiły pieniądz publicznego zaufania. W 1760 roku mennica wróciła do Korony, ale jej wyroby ulegały dalszemu pogorszaniu. W krótkim czasie puszczono do obiegu ogromne ilości drobnego pieniądza na kwotę 15 milionów talarów, a stopa wzrosła z 16 do 41 talarów z grzywny (około 233 g). Podstawową grupę monet obiegowych (1/3, 1/6, 1/12, 1/24, 1/48) w ramach tego samego nominału bito z różnej jakości srebra i specjalnie znakowano.

Po zakończeniu wojny w 1763 roku przeprowadzono reorganizację mennictwa i wymianę inflacyjnych monet. Za obowiązującą uznano lipską ordynację menniczą z 1690 roku i najgrubsze srebrne nominały (2/3 i 1/3 talara) wybijano według 12-talarowej stopy, co deklarował napis na nowych produktach: Nach dem Leipziger Fus von 1690 (według stopy lipskiej). Drobne monety, jak prezentowana 1/12 talara, będąca równowartością dwóch groszy, bito według 13-talarowej stopy. Monety uzyskały nową szatę graficzną, a na awersie monogram królewski dopełniał czysto propagandowy napis mający umacniać wiarę w publicznie deklarowane bicie pełnowartościowych pieniędzy.

Produkcją zajmował się, wzorem swego ojca, mincmistrz Johann Heinrich Löwe, sprawujący ten urząd w Stralsundzie w latach 1761–1763, a następnie w Strelitz.

Genowefa Horoszko