Legitymacja szkolna

Ujednolicenie i upowszechnienie edukacji było jednym z największych wyzwań stojących przed II Rzeczpospolitą. Wykształcenie było bowiem nie tylko wymogiem cywilizacyjnym, ale także istotnym elementem budowania tożsamości narodowej. Idea powszechnego nauczania pojawiła się już w XVIII wieku. Wraz z kształtowaniem się koncepcji narodu jako wspólnoty opartej na języku, kulturze i historii coraz więcej ludzi zdobywało przekonanie, że powszechna edukacja jest niezbędna do budowy nowoczesnego społeczeństwa. Obowiązek szkolny i bezpłatny dostęp do szkolnictwa podstawowego został zagwarantowany w konstytucji marcowej z 1921 roku.

W 1932 roku uchwalono reformę szkolnictwa nazwaną, od nazwiska ówczesnego ministra oświaty Janusza Jędrzejewicza, reformą jędrzejewiczowską. Ujednolicała system szkolny w całej Rzeczypospolitej, wiązała szkolnictwo średnie z powszechnym oraz tworzyła ramy prawne szkolnictwa zawodowego. Utrzymano siedmioletnią szkołę powszechną, przy czym wyodrębniono trzy typy takich szkół – czteroklasową, sześcioklasową i siedmioklasową. Szkoły różniły się zakresem omawianego materiału. We wszystkich typach szkół nauka trwała siedem lat. Po ukończeniu szóstej klasy uczeń mógł dostać się do czteroletniego gimnazjum ogólnokształcącego, a następnie do dwuletniego liceum. Mógł też wybrać drogę czteroletnich gimnazjów zawodowych i trzyletnich liceów zawodowych.

Historia Szkoły Vetterów sięga roku 1866, kiedy Zgromadzenie Kupców Miasta Lublina powołało do życia Szkołę Niedzielno-Handlową przeznaczoną dla terminatorów kupieckich z miasta Lublina. Po wielu staraniach uruchomiono ją 5 sierpnia 1866 roku jako szkołę czteroklasową. Od 1902 roku funkcjonowała także dzienna siedmioklasowa Szkoła Handlowa Zgromadzenia Kupców m. Lublina. Hojnymi darczyńcami byli bracia August i Juliusz Vetterowie, którzy przez wiele lat sprawowali funkcję prezesów Rady Opiekuńczej.