Ostroga kabłąkowa

Ostroga kabłąkowa z brązu została znaleziona podczas orki wraz z inną brązową ostrogą, trzema brązowymi fibulami, kolistą sprzączką oraz naczyniem ceramicznym. Przedmioty te najprawdopodobniej pochodziły z kilku zniszczonych grobów ciałopalnych z brukami kamiennymi.
Prezentowany okaz jest ciekawą hybrydą stylistyczną dwóch odmiennych konstrukcyjnie typów ostróg użytkowanych w okresie wpływów rzymskich. Pierwszy to egzemplarze kabłąkowe spotykane generalnie we wschodniej części Barbaricum, na obszarach poza Cesarstwem Rzymskim, z bodźcem i kabłąkiem służącym do mocowania na stopie. Drugi typ to tzw. ostrogi krzesłowate wytwarzane przez plemiona zachodniogermańskie. Są pozbawione kabłąka, a bodziec spoczywa na płytce o analogicznej formie, jak w przypadku okazu z Obliwic. Płytka ta ma otwory na nity, którymi łączono ją z rzemieniem służącym do mocowania na stopie. Przypuszcza się, że niektóre ozdobne okazy były nitowane bezpośrednio do obuwia. Ostrogę należy datować na I/II wiek i łączyć z ludnością kultury wielbarskiej. Za przedstawicieli tej jednostki kulturowej uznaje się Gotów, którzy przybyli ze Skandynawii na Pomorze na początku I wieku. Plemiona gockie wyróżnia dynamiczna ekspansja terytorialna w drodze nad Morze Czarne, gdzie dotarły w III wieku. Na ziemiach polskich wyróżnia się kilka faz przemieszczania się społeczności kultury wielbarskiej. Jednym z rezultatów ich migracji było nawiązanie kontaktów handlowych pomiędzy plemionami zasiedlającymi tereny od Morza Bałtyckiego po Morze Czarne.

Monika Witek