Misa na stopce

Misa z brązu na żebrowanej stopce zaopatrzona jest w dwa ucha omega-kształtne, pośrodku pogrubione, zakończone główkami węży, na brzuścu ma nieznacznie wypukły wałek. Naczynie to stanowiło element wyposażenia kurhanu na cmentarzysku „grobów książęcych” w Lubieszewie, pow. gryficki, które znane jest także jako Lubieszewo „Sandberg” – od dawnej niemieckiej nazwy tej miejscowej. Pochówek zawierał poza misą także brązowe okucia rogu do picia, okucia pasa, zapinki, lustro z brązu, naczynie ceramiczne, inne naczynie z brązu oraz nieokreślone bliżej brązowe okucia. Komora grobowa kurhanu wyłożona była obrabianymi kamieniami, a sam pochówek nakryty był konstrukcją kamienną. Kurhan z misą odkryto w 1910 roku na polu rolnika Abrahama, natomiast cały kompleks kurhanów w Lubieszewie odkryto przypadkowo na początku XX wieku podczas zbierania kamieni. Między 1908 a 1913 amatorskie badania trzech kurhanów przeprowadził pan Vetter. W 1925 roku natrafiono na kolejne dwa kurhany w miejscu zwanym Lubieszewo „Tunnenhult”, również z konstrukcjami kamiennymi wewnątrz komór grobowych. Kurhany z Lubieszewa mają ogromne znaczenie dla nauki o okresie wpływów rzymskich w Europie. Do literatury wprowadzono nawet termin groby „typu Lubieszewo”. Jest to kategoria wyjątkowo bogato wyposażonych pochówków arystokracji germańskiej, występujących na obszarze całego Barbaricum. Groby w Lubieszewie jako pierwszy opisał Adolf Stubenrauch, a następne Otto Kunkel, dyrektor muzeum w Szczecinie. W latach 1938–1939 badania wykopaliskowe przeprowadził Hans Jürgen Eggers, natomiast w latach 1964–1969 Ryszard Wołągiewicz, archeolog z muzeum w Szczecinie. Ostatnie prace terenowe miały miejsce w latach 2006–2008 pod kierunkiem Jana Schustera, archeologa z Berlina i Łodzi. Naczynie należy datować na starszy okres wpływów rzymskich (I wiek), a grób wiązać z osadnictwem ludności grupy gustowskiej.

Bartłomiej Rogalski