Grzebień długi

Grzebień kościany z przełomu XII/XIII wieku, odkryty na szczecińskim Podzamczu podczas badań wykopaliskowych w obrębie kwartału V.
Grzebień wykonano z rozłupanej kości zwierzęcej, prawdopodobnie kości długiej śródstopia bydła. Sześć długich na około 8 cm zębów wycięto piłką, a powierzchnię niezbyt starannie ostrugano nożem. Powyżej zębów znajduje się otwór do zawieszania. Ten trudny do wykonania przedmiot powstał w wyspecjalizowanym warsztacie zajmującym się obróbką poroża i kości.
Grzebienie tego typu najczęściej interpretowane są jako tkackie, służące dobijaniu nitek osnowy do wątku na krośnie pionowym. Czasami rozważana jest możliwość używania ich do rozczesywania wełny lub lnu, czyli do wstępnego oczyszczania surowca zwierzęcego i roślinnego z większych zanieczyszczeń przed przystąpieniem do przędzenia – wytwarzania nici używanych następnie do wyrobu tkanin, szycia czy dziergania. Ze względu na niejednoznaczną funkcję często określa się je po prostu jako „grzebienie długie”. Chronologia występowania tych specyficznych grzebieni w przypadku Szczecina zawiera się w krótkim okresie od końca XII do początków XIV wieku.

Sławomir Słowiński