Latarnia torowa

Latarnie karbidowe, zasilane gazem acetylenowym, stosowane były na trudnych lub niebezpiecznych akwenach jako pływające znaki nawigacyjne, wyznaczające tor wodny, który stanowi drogę dla statków o określonej głębokości.

Wyposażone w system Daléna latarnie acetylenowe produkowane były przez szwedzką firmę AGA od 1905 roku. Od zwykłych lamp karbidowych różniły się zastosowaniem dwóch wynalazków Gustafa Daléna (1869–1937), specjalnego substratu o nazwie agamassan, który zapewniał bezpieczne użytkowanie niestabilnego acetylenu oraz tak zwanego zaworu słonecznego (szw. solventil), który umożliwił oszczędną eksploatację lamp dzięki czujnikowi reagującemu na promienie słoneczne i automatycznie wyłączającemu lub włączającemu dopływ gazu w zależności od pory dnia. Za ten wynalazek Gustaw Dalén nagrodzony został w 1912 roku Nagrodą Nobla, a lampy karbidowe stały się głównym sposobem oświetlania latarń morskich i znaków wodnych aż do połowy XX wieku.

Prezentowany egzemplarz został wyposażony również w specjalne szkło soczewkowe, kierujące wiązkę światła pod określonym kątem i w określonym kolorze, co poprawiało widoczność i ułatwiało poruszanie się jednostek pływających po torze wodnym.

Leszek Kocela