Postać kobiety

Dogonowie zamieszkują okręgi Duentza, Bandiagara i Bankass w południowo centralnej części Republiki Mali. Ich liczebność wynosi około 500–600 tysięcy. Są ludem rolniczym i podstawą ich utrzymania jest kopieniacza uprawa prosa, ryżu, sorgo, fasoli, orzechów arachidowych oraz popularnej w ostatnich latach cebuli. Hodowla ma dla ich gospodarki znacznie mniejsze znaczenie, choć Dogonowie trzymają drób, owce, kozy, a gdzieniegdzie bydło rogate i osły. Trudne, górskie warunki zwłaszcza u podnóża Masywu Bandiagara na rumowisku głazów i kamieni sprawiają, że plony nie są zbyt obfite. Nie wytwarzając żadnych nadwyżek Dogonowie są jednak samowystarczalni jeżeli chodzi o produkcję żywności. Z zewnątrz sprowadzają tylko sól. Podobnie samowystarczalni są w zakresie produkcji rzemieślniczej. Wszystkie przedmioty używane na co dzień to wyroby ich rękodzieła.

Społeczeństwo Dogonów jest wyraźnie zróżnicowane na świat mężczyzn i kobiet, dzieli się także na osiem klas wieku zwanych tumo. Rodzina dogońska jest poligyniczna, patrylokalna i patrylinearna. Wioski zamieszkane są przez grupy czasami nawet dość blisko spokrewnionych rodów, wywodzących swoje pochodzenie od wspólnych przodków. Na czele takiego rodu stoi ginna bana – patriarcha, najstarszy mężczyzna w rodzie. On decyduje o ważniejszych sprawach swego rodu, reprezentuje go na zewnątrz i oddaje w użytkowanie ziemię przodków.

Władza u Dogonów spoczywała kiedyś w rękach rady patriarchów cieszących się największym autorytetem. Dziś każda wieś ma dwa organy władzy – „szefa administracyjnego” oraz szefa religijnego (Hogona), cieszącego się zdecydowanie większym szacunkiem i posłuchem.

Ewa Prądzyńska