Dwupiętowy rdzeń pryzmatyczny

Rdzeń pryzmatyczny pochodzi ze Smolęcina, pow. gryficki. Pierwsze doniesienia o znaleziskach wyrobów krzemiennych w okolicach tej miejscowości pochodzą z 1925 roku, kiedy w trakcie prac ziemnych natrafiono na niewielki zbiór krzemieni, przekazany następnie do lokalnego Heimatmuseum w Gryficach. Rdzeń wykonano z krzemienia kredowego. Służył do produkcji krępych wiórów przerabianych następnie na groty strzał lub noże. Jego kształt jest typowy dla wytwórczości krzemieniarskiej schyłkowego paleolitu – ma dwie przeciwstawne pięty – powierzchnie, w które uderzano w celu uzyskania półsurowca, jednakże był eksploatowany twardym kamiennym tłukiem, co z kolei jest typowe dla krzemieniarstwa wczesnomezolitycznego. W wytwórczości krzemieniarskiej etap przejściowy pomiędzy jedną z najmłodszych kultur paleolitycznych (ahrensburską) a najstarszą kulturą mezolityczną (Maglemose) charakteryzuje zmiana techniki z uderzenia miękkim tłukiem (np. porożem) na uderzenie twardym tłukiem (np. kamieniem) oraz stosowanie różnych form rdzeni i uproszczenie technologii produkcji półsurowca krzemiennego do wyrobu narzędzi.

Michał Adamczyk