Głowa staruszki

Starsza, zmęczona życiem kobieta spożywa posiłek. Jej pochyloną sylwetkę w chwiejnej równowadze utrzymuje lewa ręka, którą wspiera się na szklance. Prawą podnosi do ust kieliszek z ciemnego szkła. Na blacie widoczna jeszcze część owocu. Świadome zastosowanie światła, którym malarz muska pomarszczoną skórę i udrapowaną chustę staruszki nadają jego pracy kształt wyraźnie realistyczny. Malowana bez upiększeń, twarz poorana zmarszczkami, brak zębów i ziemista karnacja wywołują wrażenie dość przygnębiające, skłaniają do refleksji nad przemijaniem i nieuchronnością śmierci. Trzeba przyznać, że malarz dużą uwagę przywiązał do przejmującego scharakteryzowania jej fizjonomii. Być może nie jest to portret, a studium w zamierzeniu uniwersalne. W tle pobrzmiewają echa moralizatorskich kompozycji holenderskich i flamandzkich, zwłaszcza wobec faktu, iż kobieta uchwycona jest w trakcie raczenia się alkoholem. Stąd możliwość interpretacji w duchu przestrogi przed pijaństwem.

Koloryt obrazu nie jest wyszukany, raczej oszczędny. Karnacja, podobnie jak wystający spod białej chustki rękaw, malowana jest przy użyciu odcieni ugru. Pozostałe fragmenty malowidła utrzymane zostały w barwach brunatnych.

Obraz pochodzi prawdopodobnie ze zbiorów roskich Potockich i Branickich h. Korczak.