Fotel

Krzesło o półkolistym siedzisku, wsparte na czterech wąskich zbieżnych szablastych nogach o przekroju prostokąta. Przednie nogi wygięte w przód, w górnej partii ozdobione uproszczoną wolutą skierowaną ku tyłowi, tylne – ze względu na ustawienie na łuku odgięte do tyłu i na zewnątrz. Odchylone nieco do tyłu oparcie jest pełne, od góry łukowato zamknięte, płaszczowo wygięte zgodnie z zarysem siedziska, i spływa początkowo stromo a dalej łagodnie na boczne oskrzynie siedziska. Carga jest stosunkowo wąska, prosta i gładka. Siedzisko jest tapicerowane i zostało obite złotozielonym atłasem w naprzemiennie ułożone wąskie i szersze paski.

Krzesło stanowi element kompletu, na który składa się kanapa (Wil.4013) oraz cztery krzesła (Wil.4009–Wil.4017). Mebel stanowi przykład wczesnej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach. Ten komplet, fornirowany ciemnym drewnem w mahoniowym odcieniu o bogatym, żeberkowym rysunku słojów zwanym piramidą, przemawia niemal ponadczasową prostotą swoich oszczędnych form wywiedzionych ze wzorców klasycznych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.