Naczynie z nakrywą

Chińskie porcelanowe naczynie na imbir charakteryzuje się najczęściej owoidalnym kształtem z wysokimi ramionami i z cylindryczną, często płaską pokrywką. Taki właśnie kształt ma pojemnik na imbir z wilanowskiej kolekcji. Naczynie jest przykładem porcelany famille verte, czyli „rodziny zielonych” – porcelany o charakterystycznej zielonej barwie, wytwarzanej od czasów cesarza Kangxi (1662-1722). Dekoracja naczynia wykonana została w głównej mierze naszkliwnie – na zielonym tle rzuty kwiatowe, dwie duże prostokątne rezerwy z drzewiastą peonią oraz cztery mniejsze o wykroju liścia, wypełnione motywami floralnymi. Pokrywka naczynia ma niewielką średnicę, jest stosunkowo wysoka, i została wykonana z drewna. Wieńczy ją niewielka, stożkowata gałka. Całość została pozłocona.

Forma naczynia na imbir znana jest od czasów przed naszej ery, od dynastii Qin (221-207 p.n.e.), gdy służyła do przechowywania przypraw. Wzmożony eksport imbiru do krajów zachodnich spowodował, że naczynie służące do przechowywania i transportu tej przyprawy zyskało zwyczajową nazwę pojemnika na imbir. Moda na wyroby dalekowschodnie spowodowała zmianę funkcji naczynia – z dotychczas użytkowej – na dekoracyjną. W kolekcji wilanowskiej znajduje się więcej tego typu przedmiotów, jedno z analogiczną dekoracją. Para tych obiektów najpewniej zdobiła nieistniejące już Pokoje Chińskie na pierwszym piętrze korpusu pałacu, zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego.