Lustro wiszące

Lustro prostokątne w szerokiej drewnianej ramie. Posiada taflę szklaną o fazowanych krawędziach i zdegradowanej podlewie, co daje efekt nieodwracalnego zamglenia. Rama o profilu wypukłym, złożonym w kierunku od tafli z półwałka, szerokiej odwróconej simy oraz ćwierćwałka przy zewnętrznej krawędzi. Pokryta została dekoracją w technice laki europejskiej, w partii środkowej czarną, o motywach złotych orientalizujących pejzaży, ptaków i owadów częściowo na wypukłym podkładzie. Krawędzie wewnętrzne i zewnętrzne obwiedzione wąską bordiurą na czerwonym tle, z motywami roślinnymi w kolorze złotym, o czarnych konturach. W narożach ramy oraz pośrodku ramiaków umieszczono osiem metalowych, złoconych plakiet w formie fantazyjnych roślinnych kartuszy, wypełnionych lustrzanymi monogramami wiązanymi CB.

Lustro stanowi fragment pochodzącego z 1. połowy XIX wieku wyposażenia Pokoju Cichego na piętrze korpusu pałacu wilanowskiego, będącego wówczas częścią Pokoi Chińskich urządzonych według koncepcji Stanisława Kostki Potockiego przez Aleksandrę z Lubomirskich Potocką i jej syna Aleksandra. Apartament chiński nie miał funkcji mieszkalnej, a stanowił oprawę dla ekspozycji kolekcji sztuki i rzemiosła Dalekiego Wschodu. Z kolei w drugiej połowie XIX wieku lustro znalazło miejsce w sypialni apartamentu mieszkalnego w stylu chińskim, urządzonego na piętrze południowego skrzydła – obecnie jest to Pokój Chiński z Kasetonami. Wymiary lustra przemawiają za jego funkcją jako lustra kominkowego, czyli do umieszczenia nad gzymsem kominka, i w tym miejscu także można oglądać je obecnie.