Pejzaż idealny

Widok rozległej, otoczonej wzgórzami, doliny. Niezagospodarowany teren niezmierzonych połaci ziemi przemierza grupka wędrowców. W środku, na piaszczystej drodze, wieśniak prowadzi parę wołów, ciągnących dwukołowy wóz z sianem. Niskie światło kładzie długie cienie budując nastrój chwili. Od cienia ogromnych drzew po lewej stronie kompozycji z widocznym na dalszym planie liściastym gajem, autor płynnie przechodzi do dostojnych ruin średniowiecznego zamku po prawej stronie na wzgórzu. Dopełnienie otwartej kompozycji dzieła są majaczące w tle błękitne szczyty gór. Pogodne niebo nadaje ton scenie z krainy łagodności.

Krajobrazy idealne, choć nierzadko do złudzenia realistyczne, były w przeważającej części komponowane wedle zasad zawartych w podręcznikach (np. Gerarda de Lairesse), w których zawarto wskazówki co do rozmieszczenia poszczególnych grup drzew, wprowadzenia budowli i ruin, usytuowania zwierciadła wody, wyznaczenia proporcji miejsca dla ziemi i nieba, podziału płótna na trzy plany główne, użycia barw zgodnie z prawami perspektywy powietrznej itd. Często oddziaływały one bardziej na umysł, apelując do struktury i rytmu płótna i zamysłu kompozycyjnego, wprowadzającego przyjemną w odbiorze harmonie. Kwestia przesycenia ich emocją, nadania im rysów niepowtarzalnej szczerości była już rzeczą indywidualnej wrażliwości i talentu artysty.

Obraz prawdopodobnie z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich.

Dominika Walawender-Musz