Beauharnas Eugeniusz, ks.(1781-1822) - portret

Portret mężczyzny w mundurze. Niedopięty ciemnogranatowy frak z haftowanym złotem kołnierzem i takimiż akselbantami odsłania fragment białej koszuli i opasującej szyję czarnej taśmy. Lewą pierś zdobią m.in. odznaczenia: Legii Honorowej i Złotego Runa. Lekko łysiejący mężczyzna ma przystrzyżone wąsy i patrzy w bok. Artysta popiersie wojaka otoczył chmurami.

Eugeniusz książę Beauharnais był synem zgilotynowanego w 1794, w czasie terroru jakobinów, Aleksandra i Józefiny z domu Tascher de La Pagerie (późniejszej cesarzowej Józefiny). Wychowywał się początkowo z ojcem, bez matki, która przebywała z Hortensją w posiadłościach rodzinnych na Martynice. W 1795 Józefina oddała oboje dzieci do szkoły w Saint-Germain-en-Laye. Po jej ślubie z Napoleonem generał wziął chłopca do siebie jako swego adiutanta. Adoptował go, pomijając jego siostrę, Hortensję. Eugeniusz brał udział w kampanii egipskiej (1799) i odznaczył się w bitwie pod Abukirem i później w bitwie pod Marengo. Po proklamacji cesarskiej Napoleona (1804) Eugeniusz otrzymał godność księcia francuskiego (Prince français) z tytułem „Cesarskiej Wysokości”, krzyż Wielkiego Oficera Legii Honorowej i stopień generała brygady. Nie był uprawniony do dziedziczenia tronu francuskiego, ale Napoleon przewidywał dla niego sukcesję w Królestwie Italii.

W 1805 – Eugeniusz został wicekrólem Italii, w 1806 – otrzymał tytuł księcia Wenecji. Po narodzinach późniejszego Napoleona II, którego tytułowano królem Rzymu, Eugeniusz, odwołany ze stanowiska wicekróla, otrzymał godność wielkiego księcia Frankfurtu, ale władzy tam nigdy nie objął. W czasie dalszych wojen napoleońskich Beauharnais dowodził IV korpusem włoskim i walczył w bitwach pod Aspern, Borodino i w 1813 pod Lipskiem. Później bronił Włoch przed Austriakami, dowodząc Korpusem Obserwacyjnym Italii w latach 1813–1814.

W 1806 Eugeniusz poślubił Augustę Amalię (1788–1851), córkę króla Bawarii Maksymiliana I Wittelsbacha i Augusty Wilhelminy von Hessen-Darmstadt. Doczekał się siedmiorga dzieci, pięciu córek i dwóch synów. Od teścia otrzymał tytuł księcia (Herzog) Leuchtenbergu i Eichstätt, a na jego wyraźne życzenie po 1815 nie zajmował się sprawami francuskimi i poświęcił się życiu rodzinnemu i administracji swych dóbr.