Głowa

Geneza i przeznaczenie terakotowych figurek ze starożytnego miasta Djenne-Jeno (nazywanego również starym Djenne lub Dżenne, Dżenne-dżeno, Djenne-Djenno, Djenné-Jeno, Jenne-Jeno) nadal są przedmiotem badań naukowych. Podczas wykopalisk rzeźby postaci ludzkich oraz ich fragmenty odkrywano w częściach mieszkalnych domostw, dlatego wielu badaczy uważa, że mogły one przedstawiać zmarłych przodków lub duchy opiekuńcze. Rzeźby najprawdopodobniej ustawiano na domowych ołtarzach. Potwierdzeniem tej tezy może być utrzymujący się w tym regionie kult przodków oraz wiara w duchy opiekuńcze, których zadaniem jest ochrona gospodarstw domowych.

Djenne-Jeno uważane jest za jedno z najstarszych miast Afryki Subsaharyjskiej założone w III wieku BC. Jego rozkwit przypada na VI–IX wieku, kiedy zamieszkiwane było nawet przez 20 tysięcy mieszkańców. Swój rozwój zawdzięcza przede wszystkim odpowiedniemu usytuowaniu na szlaku handlowym pomiędzy Saharą a ziemiami na południe od rzeki Niger. Miasto porzucono w XIV wieku z niewyjaśnionych przyczyn. Niektórzy specjaliści uważają, że było to spowodowane pojawieniem się w tym regionie nowej religii – islamu, jednak równie dobrze przyczyną opuszczenia starego Djenne mogła być stale powiększająca się populacja lub przeniesienie szlaku handlowego do sąsiedniego, założonego w średniowieczu miasta Djenne.

Katarzyna Findlik-Gawron