Wianek panny młodej

Wianek ze sztucznych kwiatów, który stanowił część świątecznej lub obrzędowej dekoracji głowy panny, występował we wszystkich rodzajach strojów ludowych. Jest wykonany z kwiatów z płótna w kolorach białym, różowym i bordowym (mocno wyblakłe) oraz zielonych listków różnych kształtów umocowanych na okrągłym drucie. Drut z tyłu w dwóch miejscach jest obwiązany bawełnianymi wstążkami. Taka forma nakrycia głowy była jednym z ważniejszych znaków stroju panny, po którym rozpoznawano jej stan cywilny. W okresie wiosennym i letnim, podczas uroczystości świątecznych, dziewczynki i młode panienki nosiły najczęściej wianki wykonane z naturalnych kwiatów albo wpinały jeden kwiat w rozpuszczone włosy lub w dwa warkocze. Kiedy w dniu ślubu nie było możliwe użycie żywych kwiatów, posiłkowano się wiankami zrobionymi z innych tworzyw. Były zakładane przez panny młode lub druhny. Bardzo często tę formę obrzędowego nakrycia głowy wykonywały dziewczęta w wieczór panieński, wtedy też powstawały inne weselne rekwizyty, takie jak rózga weselna czy bukieciki dla pana młodego i drużbów. Niekiedy wianki były pożyczane między dziewczętami i tylko przed ślubem panna młoda wzbogacała je o dodatkowe ozdoby. Ze ślubnym wiankiem wiązały się określone zwyczaje. Był pannie młodej zakładany w dniu wesela przez starszą druhnę, ale tylko cnotliwym pannom, czego surowo przestrzegano. Zgodnie z przyjętą tradycją po ślubie młoda mężatka zostawiała wianek na bocznym ołtarzu, symbolicznie żegnając się ze stanem panieńskim. Zwyczaj ten w nieco przekształconej formie przetrwał na Lubelszczyźnie do czasów współczesnych, z tym że młoda mężatka, kiedy razem z mężem modli się po mszy, przy bocznym ołtarzu kościoła pozostawia bukiet ślubny.