Żardiniera empirowa

Żardiniera w formie cylindra o niskich ściankach, o wystającym górnym brzegu tworzącym płaski gzyms, który jest podparty od dołu pasem płaskorzeźbionego kimationu. Góra część oparta jest na trzech nogach w formie żeńskich herm, o popiersiach i stopach z brązu oraz korpusach czworograniastych, lekko zbieżnych. Hermy ustawione zostały na trójramiennej podstawie wykreślonej 3 łukami wklęsłymi, wspartej na niskich stopkach w formie płaskich kwadratowych klocków. Wszystkie elementy drewniane są fornirowane drewnem mahoniowym.

Mebel stanowi przykład estetyki empirowej, charakterystycznej dla początku XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, często fornirowanych drewnem mahoniowym, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała złoty kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.