Mieszek ręczny

Mieszek kominkowy składający się z dwóch sercowatych, drewnianych ścianek

połączonych harmonijnie złożonym workiem z cienkiej skóry przytwierdzonym do bocznych krawędzi mosiężnymi nitami. W dolnej ściance znajduje się okrągły otwór o średnicy 3,5 cm. Drewniane ścianki przechodzą u góry w uchwyty w formie prostokątów zwężających się ku dołowi. Ścianki u dołu zostały zakończone mosiężną dyszą. Przy połączeniu z dyszą skóra

przytwierdzona została mosiężnymi ćwiekami. Ścianki pokryte zostały czarnym lakierem imitującym orientalną lakę: na górnej znajduje się malowana na złoto scena figuralna przedstawiająca dwie postaci Chińczyków zwrócone do siebie plecami na tle schematycznie zarysowanego pejzażu z roślinnością i chińską architekturą. Krawędź spodniej ścianki razem z uchwytem obwiedziona została podwójną złotą linią, od zewnątrz grubszą a od wewnątrz cienką.

Kiedy człowiek nauczył się używać ognia z pewnością w którymś momencie zauważył, że jego rozniecanie ułatwiał zwiększony przepływ powietrza, czy to w formie naturalnego podmuchu czy też uzyskanego z pomocą pracy płuc. Pierwsze mieszki miały formę worków zszytych ze skóry zwierzęcej, z czasem udoskonalonych o drewniane deszczułki pozwalające na wygodne jego sprężanie i rozprężanie i przybierających coraz bardziej wyrafinowane i zdobne formy.

Z uwagi na rodzaj używanych do ich wytwarzania materiałów, intensywną eksploatację oraz niszczący wpływ przechowywania w bezpośrednim pobliżu paleniska były to akcesoria stosunkowo nietrwałe, wymieniane na nowe zdecydowanie częściej niż pozostałe utensylia kominkowe, wykonane z metalu. To sprawia, że zdecydowana większość mieszków zachowanych do dzisiaj pochodzi z XVIII i XIX wieku, ale istnieją egzemplarze pochodzące jeszcze z końca XV wieku.