Miecz dwusieczny

Miecz żelazny, wybagrowany pod koniec XIX wieku podczas pogłębianiu koryta Odry w Szczecinie, określany jako Szczecin-Gocław II.

W budowie miecza wyróżnia się dwa zasadnicze elementy: głownię i rękojeść. Głownia, zwana też brzeszczotem lub klingą, jest częścią roboczą, służącą do zadawania ciosów. W tym przypadku mamy do czynienia z głownią dwusieczną (obosieczną), co oznacza, że obie krawędzie są ostre. Na jej powierzchni natomiast, na niemal całej długości, widoczne jest wgłębienie zwane zbroczem. Głownię od rękojeści oddziela prosty, owalny w przekroju jelec. Rękojeść kończy trójkątna profilowana nakładka, z wyraźnie zaznaczonym podziałem na siedem części. Miecz Szczecin-Gocław II wyróżnia się zdobieniem rękojeści. Ornament składa się z pionowych, dość szerokich pasów, pomiędzy które wkomponowano motywy wykonane z plecionego drutu.

Miecz szczeciński poddany został analizie metaloznawczej, która wykazała, że głownia składa się w części środkowej z sześciu warstw, na przemian wysokowęglowych i niskowęglowych laminowanych prętów zeszlifowanych do uzyskania wzoru gwiaździstego. Do tak przygotowanej centralnej partii dogrzano obustronnie nakładki ostrzowe.

W typologii mieczy wczesnośredniowiecznych skandynawskiego badacza Jana Petersena miecz Szczecin-Gocław II oznaczony został jako typ K okazów z wielodzielnymi nakładkami na głowicach. Z terenu Polski znane są tylko dwa miecze tego typu uznawane za wyroby zachodnioeuropejskie, datowane na 1. połowę IX wieku.

Wymiary miecza: długość całkowita 87,5 cm, długość głowni 73,5 cm, szerokość 5,25 cm, grubość 0,4 cm, waga 1000 g.

Sławomir Słowiński