Łóżko

Łóżko zaliczamy do mebli wypoczynkowych znajdujących w każdym domu, jednakże w dawnych wiejskich izbach ich obecność nie była tak oczywista. Nie zawsze było u najbiedniejszych. Często w domu było tylko jedno łóżko – gospodarzy, dzieci spały na przyściennych ławach lub na tzw. zapiecku. W regionie pyrzyckim, który w XVIII stuleciu zasiedlili przybysze z bogatych Niderlandów i Fryzji łóżko było meblem powszechnym w ich zasobnych domach. Było ono ozdobnie profilowane, i kolorowo malowane motywami florystycznymi przedstawiającymi zazwyczaj róże , tulipany i winorośl. Częstymi elementami były też daty, monogramy oraz sentencje odnoszące się do idei dobrego małżeństwa, ponieważ na ziemi pyrzyckiej łóżko bywało prezentem ślubnym.

Prezentowane łóżko jest typową konstrukcją łączoną na drewniane czopy. Składa się z zagłówka i przeciwległej płyciny, w które wpuszczone są nogi oraz z dwóch wzdłużnych desek. Wysoki zagłówek, niezwykle ozdobnie profilowany i zwieńczony koroną – częstą dekoracją pyrzyckich łóżek, stanowi przeciwieństwo o wiele niższego i prosto zakończonego przeciwległego boku. Pomalowane jest w ulubiony przez pyrzyczan sposób, z użyciem skontrastowanych kolorów, w tym przypadku czerni i czerwieni. Na zagłówku widnieje duży, czerwony emblemat z napisem „Renoviert 1890 T.J.” Umieszczony został prawdopodobnie w miejscu pierwotnych, nieodtworzonych napisów np. monogramów. Zrekonstruowano natomiast napis na przeciwległej ścianie „ANNO 1787”. Boczną licową deskę zdobi symetrycznie ujęty motyw kwiatowy z dominacją czerwieni, użyto także żółci i zieleni. Dodatkowym elementem kolorystycznym była pyrzycka pościel szyta z lnianego płótna w szeroką niebieską kratę. Na łóżkach piętrzyły się pierzyny i ułożone w piramidę poduszki, których rogi zdobiły naprzemiennie czerwone i niebieskie kokardki. W pyrzyckiej izbie lóżko stanowiło wyraźnie dominującą nad całością wnętrza, dobrze widoczną plamę kolorystyczną.

Iwona Karwowska