Pejzaż z łukiem skalnym

Autor tego pejzażu iluzję przestrzeni uzyskał, stosując popularną już wówczas technikę sfumato. Ciepłe brązy i zielenie posłużyły mu do oddania pierwszego planu z łukiem skalnym porośniętym krzakami po lewej stronie i nieprzeniknionej gęstwiny leśnej po prawej. Do oddania głębi posłużył się domieszką błękitu. W tle na zboczu szczytów górskich widoczne ruiny zamczyska. Prócz tego przestrzeń budują promienie słoneczne, których blask rozświetla poszczególne partie obrazu. Dla większej dramaturgii pejzaż został wzbogacony o sztafaż, który stanowią pilnujący owiec pasterz i pastuszka.

Urodzony w Bolonii Grimaldi kształcił się początkowo w tamtejszej Akademii Carraccich, potem u Francesca Albaniego. W Rzymie, gdzie się przeniósł, zyskał uznanie i intratne zlecenia – został protegowanym (jako architekt) Pawła V, a następnie kolejnych papieży. Około 1648 roku został zaproszony do Francji przez kardynała Julesa Mazarina (następcy kardynała de Richelieu), ministra stanu, gdzie przez około dwóch lat wykonywał zlecenia jego i króla Ludwika XIV; m.in. malował freski w Luwrze. Po powrocie do Rzymu został dyrektorem Accademia di San Luca. Zmarł w Rzymie otoczony sławą artysty i podziwiany ze względu na swą działalność charytatywną.

Grimaldi podejmował różne tematy, w tym historyczne i portrety, lecz talent jego w pełni rozbłysnął w pejzażach. Malowane w charakterystyczny sposób, drobnymi i lekkimi pociągnięciami pędzla, mocnym kolorem z przemożną dominacją zieleni, cieszyły się dużym powodzeniem (seria jego krajobrazów zdobi np. Palazzo Colonna w Rzymie).

Idąc tym śladem Stanisław Kostka Potocki również zakupił serię obrazów mistrza, które dziś nadają charakter wnętrzom pałacu, m.in. służąc jako supraporty w Antykamerze Króla. Zakup ten udokumentowany jest w „Pamiętniku Interesów „(4 obrazy, niektóre przypisane pierwotnie innym autorom, przed 1798).

Dominika Walawender-Musz