Kanapa

Kanapa na czterech nogach o przekroju kwadratowym, o zaokrąglonych krawędziach tylnych. Nogi proste, wystające nieco poza lico cargi, u dołu z cokolikiem. Carga pod siedziskiem gładka. Oparcie o linii łukowatej przechodzącej w lekko opadające poręcze, ramiak górny oparcia w partii środkowej ustawiony w płaszczyźnie pionowej, w narożach płynnie przechodzący do płaszczyzny poziomej tworzącej poręcze. Wsporniki poręczy stanowiące przedłużenie przednich nóg ozdobione motywem toskańskiego pilastra, podpierającego kostkę z pojedynczym prostokątnym rautem. Całość konstrukcji pokryta jasnym fornirem. Siedzisko, oparcie oraz boki tapicerowane, obite ciemnomalinowym adamaszkiem z motywem bukietów kwiatowych w polach dużej, romboidalnej kraty utworzonej z girland roślinno-kwiatowych.

Kanapa stanowi przykład popularnego w drugiej ćwierci XIX wieku stylu biedermeier, wywodzącego się z klasycyzujących form stylu cesarstwa, ale ponad ciężką, pompatyczną, imperialną estetykę przedkładającego prostotę, oszczędność formy, funkcjonalność i wygodę. Charakterystyczne jest tutaj zastosowanie jasnego brzozowego forniru o falistych włóknach tworzących malowniczy rysunek, układanego w sposób lustrzany, skontrastowanego barwą z intensywnym kolorem obicia. Dyskretna, wyważona dekoracja wsporników poręczy stanowi nawiązanie do klasycznych wzorców.

Mebel jest elementem zapewne niepełnego kompletu mebli salonowych, złożonego kanapy oraz siedmiu krzeseł (Wil.4036-4042).

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.