Zaświadczenie repatriacyjne dla Arona Szmulewicza (Artura) Włodawera

Dwujęzyczne zaświadczenie na wyjazd (,,udaje się [...] na stały pobyt do Polski"), nr 24527, dla Arona Szmulewicza Włodawera. Z wieloma pieczątkami dziennymi, w tym dokumentującymi podróż i zameldowania, na stronie recto i verso. Adres zamieszkania w momencie wydawania zaświadczenia: w.[ieś?] Iskander | Bostandykskiego rejonu | Połudn.-Kazachstańskiego obwodu. Jako miejsce wystawienia wpisana funkcjonująca w ówczesnej polszczyźnie nazwa kazachskiego miasta Szymkent: Czymkent.
W lipcu 1945 r. zawarta została umowa między Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej RP i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, której tytuł brzmiał: ,,o prawie zmiany obywatelstwa radzieckiego osób narodowości polskiej i żydowskiej, mieszkających w ZSRR i o ich ewakuacji do Polski, i o prawie zmiany obywatelstwa polskiego osób narodowości rosyjskiej, ukraińskiej białoruskiej, rusińskiej i litewskiej, mieszkających na terytorium Polski i o ich ewakuacji do ZSRR”. Jak pisze Wojciech Marciniak (Wstęp, w: ,,Polska Delegacja w Polsko-Radzieckiej Komisji Mieszanej do Spraw Ewakuacji. Wybór dokumentów (1945-1947)'', Łódź 2016, s. 8-9): ,,Udział Polaków w redakcji tekstu porozumienia był w zasadzie znikomy. Umowa otwierała jednak prawną drogę do repatriacji zesłańców, ale tylko tych narodowości polskiej lub żydowskiej. Tym samym zdecydowano, że obywatele II RP o innym pochodzeniu (lub za takich arbitralnie uznanych) musieli pozostać w ZSRR. Artykuł 8 układu powoływał międzyrządową «Radziecko-Polską Komisję Mieszaną» z siedzibą w Moskwie, w skład której miało wchodzić po trzech przedstawicieli każdej ze stron''. Na podstawie dokumentu wystawionego na mocy tej ustawy Włodawerowie repatriowali się do Polski wiosną 1946 r.
PK