List do Emilii i Marcina Ratzów

List do Emilii Ratz na dwóch kartach w linie. Z treści:

„Czuję się bardzo osamotniona, przed tym kiedy było dużo pracy, byłam pochłonięta chwilą bieżącą, nie odczuwałam tego tak boleśnie, jak teraz. | Jesteśmy już bardzo blisko Polski, jeszcze kwestia kilkunastu, a może i kilku tygodni, i zobaczymy nasz ukochany kraj. W związku z tym jest masa niejasnych tematów, natury ogólnej i osobistej, o których chciałoby się pogadać ze starymi przyjaciółmi, z Tobą Milka przede wszystkiem. Jak wnioskuję z Twych listów, i Tobie chciałoby się ze mną porozmawiać, może już niedługo uda się nam to urzeczywistnić, jeśli tylko mnie uda się żywą wrócić. [...] My teraz mieszkamy we wsi, niedawno uwolnionej od niemieckich najeźdźców. Szczęśliwie zostawili ją w całości, tylko mieszkańcy opowiadają o okrucieństwach niemieckich. Pracy mamy mało. Uczymy się tylko, podwyższając swoje kwalifikacje. Moja wojskowa specjalność bardzo mi się podoba, postanowiłam i po wojnie uczyć się i pracować w dziedzinie radja [po wojnie Halina Altman została jednak redaktorką w czasopiśmie – dop. red.]. [...] W bojach zginął nasz znajomy Kazik Krykus. Jerzyk został odznaczony medalem. Nie widziałam go po śmierci brata, sądzę, że to na nim wywarło okropne wrażenie. | Od dziewcząt Niny, Romy i Lusi nic absolutnie nie dostaję. Nie wiem nawet, gdzie się Lusia znajduje. [...] Od ojca otrzymuję listy bardzo często, jest on w Moskwie, pracuje w ZPP [Związek Patriotów Polskich – zob. notę do obiektu MPOLIN-A4.1.44]. Skarży się na «emigranckie nastroje», jakie tam panują, na plotki i małostkowość. Jest to, niestety, ogólna choroba i trzeba się bardzo pilnować aby się nie zarazić”.

Zob. opis historii rodziny Altmanów w nocie do listu MPOLIN-A8.1.3.

oprac. Przemysław Kaniecki, Maria Karachentseva