Wazonik

Niewielki porcelanowy wazonik w kształcie spłaszczonej kuli z ażurową oprawą z brązu złoconego. Naczynie zostało ozdobione dwiema wklęsłymi rezerwami, czyli polami wyodrębnionymi krawędzią, wypełnionymi dekoracją. W tym przypadku z jednej strony umieszczono pełnoplastyczną kurę i koguta, z drugiej strony gałązkę wiśni. Ramiona naczynka zdobi wielopłatkowa rozeta. Pozostałą powierzchnię wypełnia subtelna wić roślinna z motywami złotych i czerwonych kwiatów.

Pierwotnie wazonik był czajniczkiem do herbaty, jednakże delikatne elementy kruchej porcelany musiały ulec zniszczeniu. Nie zachowały się uchwyt, dzióbek i pokrywka. W XVIII wieku dodano ażurowe okucia z brązu złoconego. Przybrały one kształt trąbek myśliwskich i skór zwierzęcych z motywami łap i głów wilków. Zmieniło się również przeznaczenie naczynka, które mogło służyć za lampkę oliwną. Nadawanie drugiego życia czajniczkom jako lampom naftowym było modne w latach 80. XVIII wieku. Stało się to między innymi dzięki wynalazkowi François – Pierre – Ami Argand, który zastosował zaokrągloną rączkę, która umożliwiała regulację długości knota.

W kolekcji wilanowskiej znajduje się drugi analogiczny przedmiot do pary. Oba te wazoniki zdobiły dawne, nieistniejące już Pokoje Chińskie zlokalizowane na piętrze korpusu pałacu. Zaprojektował i zaaranżował je Stanisław Kostka Potocki jako wyraz zainteresowania sztuką dalekowschodnią i swoich pasji kolekcjonerskich.