Wazonik

Porcelanowy wazonik w kształcie butli. Kulisty brzusiec na niskiej stopce miękko przechodzi w cylindryczną szyjkę, zakończoną silnie wywiniętym wylewem. Dekoracja naczynia obejmuje motywy m.in. ukwieconych gałązek śliwy i peonii pośród skał, oraz różnorodne drobne rzuty floralne i motywy fauny. Wylew wazonu zdobi ciągły stylizowany ornament. Na spodzie naczynia widnieje liść artemizji, charakterystyczny dla porcelany z okresu Kangxi (1662 -1722).

Wazon należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W XIX wieku przypuszczalnie zdobił dawne Pokoje Chińskie Stanisława Kostki Potockiego.